Παράπονα - sorry!

Όπως έχω ξανά αναφέρει, η ροδόχρους νόσος, σε μένα, βελτιώνεται το καλοκαίρι. Ωστόσο, δεν μπορώ να πω ότι εξαφανίζεται εντελώς. Κάθε φορά που αγχώνομαι, νοιώθω αμηχανία ή, βασικά, οτιδήποτε νοιώθω σε ένταση, είναι άμεσα εμφανής στο πρόσωπό μου.

Σήμερα μιλούσα με μια φίλη, βοηθώντας της σε μερικά από τα προβλήματά της. Κάποια στιγμή, ένιωσα ένοχη διότι ήθελε να την βοηθήσω με την εργασία (δουλεύω με κάποια που χρησιμοποιεί τους ελεύθερους επαγγελματίες στο δικό της τομέα). Ωστόσο, διστάζω τρομερά να ζητήσω χάρες και ξέρω ότι θα θέσω τη συνάδελφό μου σε δύσκολη θέση αν της ζητήσω. Η ενοχή μετατρέπεται σε ένα κόκκινο πρόσωπο - το οποίο δεν μπορώ να κρύψω - ιδιαίτερα τώρα που το πρόσωπό μου είναι γενικά πιο ήρεμo. Έπρεπε να το εξηγήσω.

Δεν μπορώ να αισθανθώ τίποτα χωρίς αυτό να καταστεί εμφανής στο πρόσωπό μου. Είμαι ένα ανοικτό βιβλίο και νιώθω πολύ εκτεθειμένη μερικές φορές. Γι’αυτό το λόγω, πολλές φορές δεν λέω τη γνώμη μου. Έχω γίνει αρκετά έμπειρη έτσι ώστε να αποφύγω συζητήσεις η καταστάσεις που ενδεχόμενος να μου προσκαλέσουν έντονο συναίσθημα. Μου περιορίζει και, ως αποτέλεσμα, είμαι  μόνιμος επιφυλακτική. Κουράζει Οι άνθρωποι συχνά παρερμηνεύουν την ερυθρότητα, επειδή για τους περισσότερους το κοκκίνισμα ίσον μόνο αμηχανία
Είναι τέτοιες στιγμές που το ETS μου φαίνεται πολύ ελκυστικό. Για κάποιον που δεν πάσχει από τη ροδόχρου νόσο, πρέπει να φαίνεται υπερβολικά ασήμαντος λόγος να υποβληθεί κανείς σε χειρουργική επέμβαση. Απλά το να είναι ο εσωτερικός μου ψυχικός κόσμος στη κοινή θέα είναι δύσκολο αλλά προφανώς θα πρέπει να μάθω να ζήσω με αυτό.